گاهی آدم حاضر است هر چه دارد بدهد تا فقط چند ساعت بی خبر و رها از قید چیزهایی که آزارش می دهد در سکوتی محض آرامش بگیرد.همان موقع هاست که خواب به داد آدم می رسد و اگر مثل علاج کامل نباشد لااقل مثل مسکنی قوی دردها را در زمان حال از آدم دور می کند.